28. "Przy nim nie istniały żadne granice, a problemy wydawały się niemal śmieszne."

"Odwraca się do mnie z uśmiechem. Jak on się ładnie uśmiecha: prosto w moje serce."

Pierwszy konkurs na Letalnicy zakończył się sukcesem Gregora. Zaraz po zobaczeniu wyniku spojrzał w moją stronę i uśmiechnął się szeroko.

- Wygrał, WYGRAŁ!- Wydzierałam się skacząc w miejscu i chwilę po tym przytuliłam Megan ze szczęścia. Schlierenzauer zszedł z zeskoku i poddał się obowiązkowej kontroli. Stałam tylko kilka metrów od niego. Oddał narty jednemu z asystentów austriackiej ekipy i natychmiast do mnie podszedł.

- Gratulacje!- Udało mi się powiedzieć zanim mnie pocałował.

- To było dla ciebie.- Przyznał patrząc mi głęboko w oczy. Niestety nie dane nam było dłużej porozmawiać, bo zaciągnęli szatyna do wywiadów, potem zaczęła się dekoracja.

Na podium stało trzech Austriaków. Drugie miejsce zajął Thomas, z czego oczywiście też się cieszyłam, ale jemu nie mogłam otwarcie pogratulować tak jakbym chciała. Na najniższym stopniu uplasował się Martin Koch. Z nim miałam chyba najgorsze stosunki spośród biało- czerwono- białej kadry. Nie potrafiłam nawet stwierdzić, dlaczego. Nigdy nie zbierało nam się na wspólne rozmowy, może to był powód, dla którego nie byłam całkiem przekonana do lotnika.

Spoglądałam na dwóch najważniejszych mężczyzn w moim życiu i nie mogłam przestać się uśmiechać. W tym samym czasie spojrzałam na Megan. Znała mnie tyle lat. Wiedziała o mnie więcej niż ktokolwiek inny. A mimo tego nie zauważyła mojego uczucia do Thomasa. Nigdy nie mogła się dowiedzieć. Ani o tym, ani o tamtej nocy kiedy spotkaliśmy się na korytarzu. To mogłoby być za dużo, nawet jak dla naszej przyjaźni. Z drugiej strony to ona się z nim przespała, kiedy jeszcze był ze mną, a nie na odwrót. Mały odwet jej się należał. Problem w tym, że w tym wszystkim krzywdziłam też Gregora, a on najmniej na to zasługiwał. Nigdy nie zrobił niczego, co mogłoby mnie zranić. Może poza początkami naszej znajomości, ale wtedy przecież nie pozostawałam mu dłużna na złośliwe uwagi. Skoro już tak analizuję wszystkie relacje, to nad Morgensternem też powinnam się dokładniej zastanowić. Można kochać dwie osoby jednocześnie? To by wyjaśniało, dlaczego nie chcę uwolnić się od blondyna. Nie potrafiłam się oprzeć jego niebieskim tęczówkom ani cudownemu dotykowi. Z drugiej strony wiedziałam, że nie mogę mu ciągle ulegać. To nie skończyłoby się dobrze. A jestem pewna, że prędzej czy później Gregor albo Megan, dowiedzieliby się o wszystkim. Postanowiłam, że zacznę trzymać Thomasa na dystans. Gdzieś w całej tej pokręconej sytuacji siedział też Hilde. Zniszczyłam relacje z nim, kiedy byliśmy w Wiedniu. Byłam wtedy zła na cały męski świat i chciałam się zemścić. Zemsta zemstą, ale nie musiałam mu od razu mówić, że go kocham. Był za dobrym przyjacielem, żebym pozwoliła sobie na jego stratę. Porozmawiam z nim jeszcze w Planicy, bo przecież mieliśmy tu zostać kolejne dwa dni.

Pogrążona w myślach zupełnie wyłączyłam się z bieżących wydarzeń. Nie zauważyłam, że skoczkowie zeszli już z zeskoku i znaleźli się przy nas. Dopiero pytanie Gregora sprowadziło mnie na ziemię.

- Idziecie z nami do domku skoczków?- Zgodnie pokręciłyśmy głowami.

- Wrócimy do hotelu.- Odpowiedziałam za nas dwie.

- Jak przyjedziemy, to damy wam znać i razem pójdziemy coś zjeść.- Pożegnałyśmy się z zawodnikami i ruszyłyśmy do ciepłego hotelu.

W hallu zahaczyłyśmy o automat z napojami i obydwie zaopatrzyłyśmy się w gorącą czekoladę na szybsze rozgrzanie. W pokoju Megan skryła się pod kołdrą i stwierdziła, że nigdzie się już dzisiaj nie rusza.

- To stanie na skoczni chyba nie wyjdzie mi na dobre.

- Rozgrzejesz się i zaraz ci przejdzie.- Uspokoiłam ją i podałam przyjaciółce kubek z gorącym płynem. Sama usiadłam przy stoliku i włączyłam laptopa. Sprawdziłam maila i wszystkie portale społecznościowe, na których miałam konta. Annie przysłała mi plan pracy na kolejny tydzień. Trzy sesje ślubne, zmiana wystawy w galerii, konferencja prasowa i dwa wywiady. Czekało nas dużo pracy. Najchętniej zostałabym w Planicy. Tutaj życie biegło swoim rytmem. Żadnych obowiązków. Czas spędzony ze skoczkami. Nie zamieniłabym tego na nic.

Zdążyłam zaktualizować swój terminarz i mój telefon zasygnalizował przyjście wiadomości: „Właśnie wróciliśmy. Chodź, bo obiad czeka.” Nadawcą był oczywiście Gregor.

- Schlieri napisał, że już są, idziesz?- Zwróciłam się do przyjaciółki, która nadal kuliła się pod kołdrą.

- Nie mam siły.- Podeszłam do jej łóżka i dotknęłam czoła Meg.

- Jesteś cała rozpalona!

- Muszę się po prostu wygrzać, przejdzie mi. Nie przejmuj się i idź coś zjeść.

- Zjeść muszę, bo jestem już okropnie głodna. Przynieść ci coś?- Zapytałam jeszcze zanim wyszłam z pokoju.

- Nie, ale dzięki.- Posłałam blondynce serdeczny uśmiech i opuściłam pomieszczenie.

W drodze do wind standardowo wstąpiłam do azylu skoczków. W środku zastałam tylko Thomasa, który właśnie wciągał na siebie koszulkę.

- Gdzie Gregor?- Zapytałam ciągle stojąc w drzwiach.

- Przed chwilą wyszedł do restauracji.- Blondyn zwinnym ruchem chwycił leżącą na łóżku bluzę i ubrał ją. Pokiwałam głową i bez słowa zamknęłam drzwi. Nie zdążyłam nawet zrobić kroku w stronę wind, a drzwi z impetem otworzył Thomas. Posłałam mu pytające spojrzenie.

- Wejdź na chwilę.- Skinął głową dla podkreślenia swojej wypowiedzi i przytrzymał drzwi, kiedy wchodziłam do pomieszczenia. Nawet teraz, gdy znalazłam się z Morgensternem w jednym pokoju, chciałam trzymać się swojego postanowienia i nie dopuszczać go zbyt blisko. Blondyn stał naprzeciwko mnie. Zastanawiałam się po co kazał mi się wrócić.

- Czy ty mnie unikasz?- Podszedł i chwycił mnie za rękę. Próbowałam się wyrwać, ale wtedy złapał mnie jeszcze mocniej.

- Nie ciebie, swoich uczuć.- Mężczyzna jakby odetchnął z ulgą i zamknął mnie w uścisku.

- Thomas, co ty...- Nie dane mi było dokończyć.

- Ile ja bym oddał, żebyś znowu była moja.- Zadrżałam na dźwięk tych słów, a serce zaczęło bić szybciej. „Trzymać go na dystans”- przypomniałam sobie i wyswobodziłam się z objęć skoczka.

- Proszę, nie mieszaj mi w głowie.- Najszybciej jak mogłam, znalazłam się przy drzwiach. Gratuluję podium- Rzuciłam przez ramię i opuściłam pomieszczenie. Zeszłam na dół i dołączyłam do czekającego na posiłek Gregora.

- Gdzie Blondynowaci?- Zagadnął mnie, kiedy zajęłam miejsce.

- Megan źle się czuje, położyła się. Thomasa widziałam w waszym pokoju.- Pokiwał głową.

- Co ty na to, żebyśmy w końcu spędzili trochę czasu tylko we dwoje?

- Od przyjazdu o niczym innym nie marzę.- Uśmiechnęłam się do szatyna, a on złapał moją leżącą na stole dłoń i przycisnął sobie do ust.

Po zjedzonym obiedzie zadowoleni opuściliśmy restaurację.

- Widzimy się na dole za dziesięć minut.- Przypomniał mi skoczek i zniknął za drzwiami pokoju. Kiedy znalazłam się w lokum dzielonym z blondynką, nałożyłam na siebie ciepłą bluzę i kurtkę. Podeszłam jeszcze zobaczyć, co z Megan. Spała, ale czoło nadal miała gorące. W łazienkowej szafce pod zlewem znalazłam apteczkę. Otworzyłam ją z nadzieją znalezienia czegoś na gorączkę. Wyciągnęłam tabletkę niezawodnego w takich przypadkach paracetamolu i znowu podeszłam do przyjaciółki.

- Megan.- Szturchnęłam ją delikatnie.

- Co?- otworzyła oczy i spojrzała na mnie.

- Weź, to paracetamol.- Podałam jej pigułkę i odkręciłam stojącą na szafce nocnej wodę. Dziewczyna podniosła się do siadu i posłusznie wykonała polecenie.

- Dzięki. Wychodzisz?

- Tak, z Gregorem. Ty najlepiej idź dalej spać.- Pokiwała głową i opadła na poduszki. Zadowolona opuściłam pomieszczenie i zjechałam na dół, gdzie czekał na mnie Schlierenzauer.

- Gotowa?- Objął mnie w talii i pocałował w czubek głowy.

- Zawsze.- Odpowiedziałam i razem opuściliśmy hotel.

Tego potrzebowałam, popołudnia z szatynem. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo brakowało mi spędzonego z nim czasu. Po wyjściu z hotelu przechadzaliśmy się po mieście bez konkretnego celu pokazując sobie coraz to ciekawsze widoki.

To niesamowite jak jeden człowiek może uczynić życie prostym. Przy nim nie istniały żadne granice, a problemy wydawały się niemal śmieszne. Nie miałam czasu na myślenie o Thomasie, Tomie czy chorej Megan. Liczyła się obecna chwila i fakt, że mogę ją dzielić z nim. Z moim szatynem o cudownych czekoladowych tęczówkach i nieziemskim uśmiechu. Z kimś, kto pozwalał mi patrzeć na świat swoimi oczami. Z kimś, kto dawał mi całkowitą swobodę bycia sobą. Z kimś, kogo kochałam.

- O czym myślisz?- Głos Gregora przywołał mnie do rzeczywistości.

- O tym jaką jestem szczęściarą mając kogoś takiego jak ty.- Wypowiadając te słowa mocno przytuliłam się do skoczka.

- Jesteśmy partnerami, panno Perales.

- Na zawsze, panie Schlierenzauer. 

___________________________

I co Wy na to? ; )

Znowu szybsza publikacja, a to oznacza, że szybciej będzie koniec.

Zdradzę, że historia jest już w całości napisana. Pozostało mi ją tylko opublikować.

Kolejny najwcześniej w piątek ; ) 

Czytasz?= Komentuj ; )