26. "Jego dotyk doprowadzał mnie do szaleństwa... Szaleństwa, którego nie chciałam nigdy przerywać."

"Chcę sobie zaufać, ale nie wiem jak. 

Kiedy Ciebie widzę, ciało daje znak. 

Nie mogę tego zrobić, ale bardzo chcę. 

Wszystko mi już mówi, że to się skończy źle..."

Unikać Thomasa, unikać Thomasa!- To zdanie brzmiało w mojej głowie niezmiennie od ostatniej nocy. Zamienianie się pokojami z blondynem nie było dobrym pomysłem. Około północy dostałam od skoczka sms'a o treści 'teraz', więc wygramoliłam się z łóżka i najciszej jak potrafiłam, wymknęłam się na korytarz. W tym samym czasie na jego drugim końcu pojawił się Morgenstern.

- Nie mogłeś poczekać, aż przyjdę?- Zapytałam go, kiedy się mijaliśmy.

- Nie myślałem, że będziesz się do mnie odzywać. Ale skoro jednak to zrobiłaś, to możemy tu postać trochę dłużej.- Uśmiechnął się.

- Jakbyś nie zauważył, jesteśmy pod drzwiami Alexa.- Zrobiłam krok w przód tak, że teraz znajdowałam się zaledwie kilka centymetrów od blondyna. Chciałam go tym zmusić do cofnięcia się, ale on nie miał zamiaru się ruszyć.

- Przepuść mnie.- Poprosiłam i spróbowałam go minąć, ale zagrodził mi drogę. Teraz on zrobił krok, potem drugi, trzeci i kolejny zmuszając mnie do zmiany 'położenia'. Tak mną pokierował, że stałam oparta o ścianę, a po dwóch stronach głowy miałam jego ręce. Pochylił się nade mną uporczywie wpatrując mi się w oczy. Chciałam odwrócić wzrok, ale wtedy złapał mnie pod brodę i znowu zatapiałam się w jego niebieskich tęczówkach.

- Thomas.- Wyszeptałam błagalnie wiedząc, że jeszcze chwila i wydarzy się coś, czego przynajmniej jedno z nas nie chce.

- Ciii.- Uciszył mnie i niebezpiecznie nade mną pochylił. Jeszcze raz spojrzałam mu w oczy, po czym zaczęłam zbliżać swoją twarz do jego. Kiedy nasze usta dzieliły zaledwie milimetry, zawahałam się, a w głowie zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. Zastanawiałam się czy na pewno tego chcę, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć sobie na to pytanie, blondyn mnie pocałował.

- Nie mogę, przepraszam.- Oznajmiłam odwracając głowę. Chłopak opuścił bezradnie ręce, a ja skorzystałam z okazji i mu się wymknęłam. Odeszłam kilka kroków i przez ramię spojrzałam na opierającego się o ścianę Morgensterna. Westchnęłam i z powrotem do niego podeszłam. Bez słowa przytuliłam się do skoczka. Wydawał się zaskoczony moim gestem, ale zaraz przyciągnął mnie mocniej do siebie. Po chwili Thomas odsunął mnie, chwycił moją twarz w dłonie i kolejny raz jego usta złączyły się z moimi.

- Wiesz, że nie powinniśmy?- Wyszeptałam odrywając się, żeby zaczerpnąć powietrza.

- Wiem, ale w tej chwili mnie to nie obchodzi.- Usłyszałam w odpowiedzi i znowu odebrał mi możliwość mówienia.

Zjechał na moją szyję, potem przeniósł usta na dekolt. Jego dotyk doprowadzał mnie do szaleństwa... Szaleństwa, którego nie chciałam nigdy przerywać. Zamruczałam zadowolona i zostałam przyciśnięta do ściany.

- Thomas, czekaj.- Odepchnęłam go.- Coś słyszę.- Wyjaśniłam widząc jego zawiedziony wzrok. Spojrzeliśmy na siebie przerażeni.

- Alex.- Wyszeptaliśmy w tym samym momencie.

- Chodź.- Morgenstern złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę klatki schodowej. Zniknęliśmy za ścianą w chwili, kiedy na korytarzu pojawił się trener. Czułam się jak nastolatka, która nie chce być przyłapana na gorącym uczynku i chowa się przed rodzicem. Znowu znajdowałam się między skoczkiem a ścianą.

- Morgi.- Zamruczałam mu do ucha.- Może lepiej znajdźmy jakieś inne miejsce.- Zaproponowałam i pociągnęłam go w stronę drzwi, które wyglądały, jakby nikt ich dawno nie otwierał. Modliłam się w duchu, żeby były otwarte. Nacisnęłam na klamkę i naszym oczom ukazało się coś w stylu magazynu. Szafy, krzesła, biurka, stare telewizory. W rogu pomieszczenia stał stół bilardowy. Spojrzałam na Austriaka prowokacyjnie i idąc tyłem, ciągnęłam go w tamtym kierunku. Zatrzymał się, przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Po chwili zaczęliśmy przesuwać się w stronę stołu i po kilku krokach poczułam, że się o niego opieram. Thomas podniósł mnie i posadził na blacie. Jego ręce znalazły się na moich udach i powędrowały wyżej zatrzymując się na biodrach. Oplotłam go nogami w pasie i przeniosłam usta na szyję skoczka.

- Mili, przesuń się dalej.- Poprosił, a ja przeniosłam się w głąb stołu. Dołączył do mnie i spojrzał mi w oczy. W jego spojrzeniu było wszystko. Szczęście, podniecenie, strach, pożądanie, poczucie winy. W moim własnym pewnie dało się dostrzec to samo. Uśmiechnęłam się przyjaźnie do chłopaka, pogłaskałam go delikatnie po policzku i spragniona jego dotyku tym razem ja go pocałowałam. Morgenstern zmusił mnie do położenia się i znalazł się na mnie. Jedną rękę miał nad moją głową, a drugą przesuwał to w górę, to w dół po mojej nodze.

- Thomas, naprawdę nie powinniśmy.- Odsunęłam go od siebie.- Poza tym Megan z Gregorem pewnie zastanawiają sie gdzie jesteśmy.

- Przekonałaś mnie drugim argumentem.- Westchnął, po czym zszedł ze mnie i pomógł mi się podnieść. Opuściliśmy pomieszczenie trzymając się za ręce.

- Mam was.- Przed nami niewiadomo skąd wyrósł Pointner.- Mili, Thomas? Co wy...- Wydawał się zdziwiony widokiem nas razem.

- Trener nic nie widział.- Wyszeptał Morgi i się rozdzieliliśmy. Przez obecność Alexa na korytarzu musieliśmy wrócić do swoich pokoi.

- Thomas?- Zapytała Meg, kiedy ostrożnie zamknęłam za sobą drzwi.

- Nie, to ja. Alex nas widział, nie mogliśmy się zamienić.

- Przecież nie było cię prawie piętnaście minut.- Rzuciła oskarżycielskim tonem.

- Pointner dał nam kazanie na temat łażenia po korytarzu.- Skłamałam jednocześnie dziękując, że w pokoju jest ciemno, bo poczułam, że się czerwienię.

- Mogliście być bardziej dyskretni. Dobranoc.- Burknęła.

Wślizgnęłam się pod kołdrę i moją głowę zaatakowały setki myśli, a każda miała to samo imię: Thomas.

Minęło trochę czasu zanim zasnęłam. Zastanawiałam się jak wszystko będzie teraz wyglądać. To była tylko chwila zapomnienia, ale nie wiem, czy będę potrafiła udawać, że nic się nie stało.

Rano skoczkowie wparowali do naszego pokoju, brutalnie ściągając nas z łóżek. Może i nie brutalnie, ale nas obudzili. Już od progu zaznaczyli swoją obecność.

- Cześć dziewczyny!- Wydarł się Thomas. Wesołym krokiem podszedł do mojego łóżka i przysiadł na jego brzegu.- Dzień dobry piękna.- Wyszeptał ledwie słyszalnie i przelotnie cmoknął mnie w policzek.  

- Morgenstern, nie pozwalaj sobie.- Skarcił go Greg i niemal zepchnął z łóżka. Morgi poszedł przywitać się z blondynką, a szatyn zajął miejsce koło mnie.- To moja dziewczyna.- Dodał i dla potwierdzenia swoich słów pochylił się, żeby mnie pocałować. Uwielbiałam tego chłopaka, ale jego usta nie były tymi, które chciałam teraz poczuć. Perales, ogarnij!- Krzyknęłam na siebie w myślach.

- Dobra, a teraz wytłumaczycie, dlaczego budzicie nas tak wcześnie?- Zapytałam odsuwając się od szatyna.

- Wcześnie? Jest 7:30.- Zauważył blondyn.

- No właśnie.- Wtrąciła się Megan.- To oznacza, że zostało nam jakieś dwie i pół godziny snu.

- Nie dzisiaj.- Tym razem odezwał się Greg.- Nie zostawimy was, więc idziemy na śniadanie, a potem zabieramy was na skocznię.

Niechętnie, ale zgodziłyśmy się i około dziewiątej opuściliśmy hotel. Podczas drogi moje myśli zeszły na wydarzenia z ostatniej nocy. Całe moje wnętrze drżało na samo wspomnienie owych wydarzeń. Thomas od chwili, kiedy rano wpadli do pokoju jakoś dziwnie na mnie patrzył. Tak, jakby na coś czekał. Wiedziałam, że muszę z nim porozmawiać. Tylko co miałam mu powiedzieć, skoro nie odczuwałam nawet najmniejszych wyrzutów sumienia?

- Wyobrażasz sobie moje rozczarowanie, kiedy Morgen zamiast ciebie wszedł w nocy do pokoju?- Zapytał Schlieri i objął mnie ramieniem tym samym wyrywając mnie z rozmyślań.

- Alex nas widział.- Tłumaczyłam się.

- Wiem, wiem. Wieczorem, gdzieś wyjdziemy, ale teraz muszę już iść. - Oznajmił, pocałował mnie delikatnie i zanim zorientowałam się co się dzieje, szedł z Morgensternem w stronę Letalnicy.

- Mieli iść z nami.- Stwierdziła blondynka patrząc na oddalające się sylwetki skoczków.

- Przecież szli. Jesteśmy prawie pod bramą. Chodź na trybuny.- Wyciągnęłam z torebki otrzymaną od Pointnera  plakietkę. Pokazałam ją ochroniarzowi i bez słowa zostałam wpuszczona na teren obiektu. Przyjaciółka weszła zaraz za mną i razem ruszyłyśmy na trybuny.

Obserwowanie skoczków podczas treningu nie należało do rzeczy, które chciałyśmy dzisiaj robić. Temperatura utrzymywała się w granicach zera stopni i stanie w miejscu nie sprzyjało utrzymaniu ciepła.

- Mogłam przynajmniej zabrać aparat.- Stwierdziłam przyglądając się sylwetce w locie. Wygląda znajomo- pomyślałam, kiedy wylądował. No tak- Tom... Odwróciłam się nie chcąc na niego patrzeć. Nie wybaczę mu tego co powiedział wczoraj przy Gregorze.

- Stało się coś?- Zapytała Meg widząc moją minę.

- Po prostu mi zimno. A jak tak stoję, to przynajmniej nie wieje mi w twarz.- Kolejne kłamstwo, ale dziewczyna pokiwała tylko głową i uśmiechnęła się lekko.

- Cześć Tom.- Powitała Norwega wesoło nie mając pojęcia, co stało się wczoraj na korytarzu. Hilde niewiadomo skąd pojawił się koło nas.

- Cześć Meg. Mili, możemy porozmawiać?

_____________________________

Dodaję dzisiaj, bo jutro będę miała sporo na głowie i mogłabym mieć problem z opublikowaniem ;)

Dziękuję Wam za wszystko, jesteście wspaniałe! 

Do poniedziałku ;D

Czytasz?= Komentuj ;)