23. "Chciałem sprawdzić czy jesteś kobietą..."

"Granicy między przyjaźnią a miłością nikt i nic nie upilnuje."

Czas spędzony na lodowisku, to były chyba dwie najbardziej niebezpieczne godziny w moim życiu. Już na wejściu prawie się przewróciłam. Na dodatek świetnie radzący sobie na lodzie Greg, postanowił się mną po rycersku zaopiekować. Podjechał do mnie i ostro zahamował. Złapał mnie za ręce i zaczął za sobą ciągnąć.

- Nie, nie, nie, NIE!- Protestowałam wyrywając się z uścisku, ale nic to nie dało.

Zatrzymał się na samym środku. Chciałam podjechać do bandy, ale skoczek znowu mnie złapał i zaczął jechać tyłem. Byłam przodem do niego, więc doskonale widziałam, co dzieję się za jego plecami.

- Trzy, dwa , jeden...- Odliczałam w myślach. Schlierenzauer runął jak długi, wpadając w niewielkie wyżłobienie w lodzie i niestety pociągnął mnie za sobą. Wylądowałam na nim, a moje kolano 'niechcący' uderzyło w jego... męskość.

- Auć.- Syknął uroczym sopranem.

- O jej. Kochanie bardzo cię boli?- Udałam przejęcie, nadal na niego naciskając.

- Nie skarbie, ale mogłabyś ze mnie zejść.- Starał się przybrać naturalny ton głosu. Zeszłam z niego, ale nie stanęłam jeszcze na nogi. Usiadłam obok leżącego skoczka. Szatyn się podniósł i wyciągnął do mnie ręce. Spojrzałam na niego nieufnie.

- Nic ci nie zrobię, bo znowu mnie stratujesz.- Zapewnił i dopiero wtedy dałam się podnieść.

Nasz pokój nie trwał jednak długo. Po około dziesięciu minutach Greg znowu zapragnął ekstremalnej jazdy. Tym razem udało mi się dotrzymać mu tempa i ani razu się nie przewrócić.

- Coraz lepiej ci idzie. Przekonajmy się.- Spojrzałam na niego pytająco i na odpowiedź nie musiałam długo czekać. Tak mną szarpnął, że zrobiłam coś w stylu piruetu tracąc przy tym równowagę. Byłam przygotowana na kolejne spotkanie z nawierzchnią, ale szatyn złapał mnie dosłownie pięć centymetrów nad lodem. Trzymając mnie pod łopatki, pochylił się nade mną.

- Tym razem to ja jestem górą.- Stwierdził i niebezpiecznie do mnie zbliżył.

- Dobrze ci radzę Schlierenzauer, postaw mnie i nie rób głupot, jeśli ci życie miłe. - Wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Podrzucił mnie do góry tak, że znów miałam problem z równowagą.- Ty... ty... ty jesteś ostro pogrzany!- Wysapałam, podjeżdżając do bandy na trzęsących się nogach i oparłam się na niej całym ciężarem.- Jeszcze jeden głupi pomysł i będzie koniec! Dlaczego wybrałyśmy akurat łyżwy?- Pomyślałam, po czym spojrzałam na zegarek. Na moje szczęście zostało tylko piętnaście minut.

Obeszło się bez większych obrażeń, chociaż siniaki na pewno długo będą mi o tym wszystkim przypominać.

- Jak się bawiłaś?- Zagadnęła mnie wesoło blondynka, kiedy opuszczałyśmy lodowy owal.

- Cudownie.- Odpowiedziałam, uśmiechając się sztucznie.

Z radością zdjęłam łyżwy i z powrotem nałożyłam buty.

- Gotowa?- Usłyszałam pytanie przyjaciółki.

- Tak, jeszcze tylko pójdę do toalety. Greguś, kochanie, potrzymasz mi rzeczy?- Zwróciłam się do skoczka. Bez słowa wziął ode mnie kurtkę i torebkę.

- Czekamy na zewnątrz.- Oznajmiła blondynka i razem z Thomasem opuścili budynek, a ja zniknęłam za drzwiami.

Gregor

Brunetka zostawiła mi rzeczy i zniknęła w łazience. Po chwili z jej torebki dało się słyszeć sławne na całym świecie 'Nokia tune'. Dzwonek stawał się coraz bardziej denerwujący, więc wygrzebałem urządzenie, chcąc odrzucić rozmowę. Spojrzałem na wyświetlacz, całe menu było po Polsku, ale nazwisko dzwoniącego nie wymagało tłumaczenia. Bez zastanowienia odebrałem.

- Słucham.- Zacząłem rozmowę poważnym tonem.

- Schlierenzauer?- Zdziwił się mój rozmówca.

- Jakiś problem?

-Tak, ty. Dlaczego odbierasz telefon Mili?

Mili

- Dzięki Gregor, cudowny jesteś.- Dlaczego ja byłam taka miła dla tego dupka?

Spojrzałam na niego, rozmawiał przez mój telefon. Natychmiast zabrałam mu aparat i 'przejęłam' rozmowę.

- Słucham.

- Schlierenzauer, serio?- Usłyszałam po drugiej stronie zawiedziony głos Hildego. Mina mi zrzedła.

- To nie jest tak, jak myślisz...- Zaczęłam.

- Oszczędź sobie, nie musisz mi się tłumaczyć.- Fuknął niezbyt przyjemnym tonem.- Szczerze go nie znoszę, ale teraz mu współczuję. Nie wie, w co się wpakował. Myślałem... a zresztą nieważne.- Po tych słowach Norweg zakończył połączenie. Cholera! Poczułam napływające mi do oczu łzy, zabrałam swoje rzeczy od Schlierenzuera i wybiegłam na zewnątrz. Minęłam parę blondynowatych bez słowa i ruszyłam przed siebie.

- Mili! Milka!- Słyszałam za sobą wołanie, ale to zignorowałam,

Biegłam, nie myśląc, dokąd dotrę. Chciałam być jak najdalej od tego wszystkiego i wszystkich. Po chwili dogonił mnie Thomas.

- Mała, co się stało?- Zapytał troskliwie. Odwróciłam głowę, żeby nie widział moich łez.

- Nic.- Starałam się przybrać naturalny ton głosu.

- Spójrz mi w oczy i powiedz to jeszcze raz.- Ujął mnie pod brodę i zmusił do spojrzenia sobie w oczy.- I?- Westchnęłam.- To przez Schlierenzauera?

- Nie, to nie jego wina.- Wyjaśniłam pospiesznie.

- To dobrze, bo musiałbym mu nakopać.

- Nakop Hildemu.- Mruknęłam pod nosem, ale blondyn to usłyszał.

- Ten to chyba nigdy nie zniknie, co tym razem?- Wyjaśniłam wszystko skoczkowi.- Nie przejmuj się tym. On nie zna okoliczności twojej znajomości z Gregorem. Został skrzywdzony i myśli, że znowu to komuś zrobisz.

- Każdemu, kto nie jest tobą.- Pomyślałam.- Dziękuję. Wracaj do Megan.

- Poradzi sobie. Odprowadzę cię.- Zadeklarował.

- Thomas!

- Dobra, ale jakby co, to dzwoń.- Przytulił mnie, pocałował w czoło i odszedł, a ja ruszyłam do studia.

Po dotarciu na miejsce poszłam do łazienki, doprowadzić się do porządku po ataku płaczu.

- Cholera!- Mruknęłam do siebie, widząc zalane pomieszczenie. Natychmiast chwyciłam torebkę i wykręciłam numer osoby, która chyba najmniej znałaby się na tych sprawach.

- Greg, jest problem...- Wyjaśniłam mniej- więcej o co chodzi, a szatyn zapewnił, że zaraz się zjawi.

Zadzwoniłabym po Thomasa, ale on i tak dużo dzisiaj dla mnie zrobił. Nie chciałam zawracać mu głowy. Miałam tylko nadzieję, że Schlieri nie będzie nic mówił o telefonie Toma i mojej reakcji po rozmowie z nim.

- Sama nie mogłaś tego zrobić?- Zapytał skoczek, myjąc ręce po naprawie zlewu. Okazało się, że tylko coś się poluzowało.

- Mnie nikt takich rzeczy nie uczył, jestem dziewczyną.- Szatyn posłał mi dziwne spojrzenie, a sekundę później już mnie całował. Kiedy znalazłam w sobie wystarczająco dużo silnej woli, odepchnęłam go od siebie.

- Chciałem sprawdzić, czy jesteś kobietą.- Oznajmił i uśmiechnął się łobuzersko. Zbliżyłam się do niego, stanęłam na palcach i delikatnie musnęłam jego usta, by zaraz potem kopnąć go w... krocze. Biedny złożył się w pół, chyba przesadziłam.

- A ja, czy jesteś mężczyzną...

________________________

Powiem Wam, że zaliczam właśnie dołek twórczy, o przepraszam- DÓŁ, ogromny. A to oznacza, że potrzebuję więcej Waszego wsparcia ;)

Zdradzę, że jeśli wszystkie posty ukażą się w planowanych terminach, a tak najprawdopodobniej będzie, bo do napisania został mi ostatni rozdział i epilog, to ta historia zakończy się 17 kwietnia. 

Kolejny w niedzielę!

Czytasz?= Komentuj ; )

Ps. Zapraszam na trzeci już rozdział Adventure with ski jumpers  ;D