18. "Liczyło się tu i teraz. Tylko ten moment miał znaczenie."

"Byłam niczym osamotniony księżyc- satelita, którego planeta wyparowała w wyniku jakiegoś kosmicznego kataklizmu. Mimo jej braku, ignorując prawo grawitacji, uparcie krążyłam po swojej dawnej orbicie."

Nie do wiary jak ten czas szybko leci. Był już początek lutego. Minęły dwa tygodnie od sytuacji z Megan i Thomasem. Do tej pory nie rozmawiałam z żadnym ze zdradzieckiej dwójki. Ostatnie dni były najgorszymi w moim życiu. Skupiłam się na pracy, w której nie mogłam sobie pozwolić na myślenie o zbyt przyziemnych sprawach. Odskocznią od problemu były długie rozmowy telefoniczne z Tomem. Norweg bardzo mi pomagał. Zawsze, kiedy nadchodziła gorsza chwila, mogłam do niego zadzwonić. Wysłuchiwał wtedy, co mam mu do powiedzenia i powtarzał, że mogę na niego liczyć, cokolwiek by się działo. Oparcie znalazłam też w Andim i Mirjam. Polegałam również na Annie. Robiła wszystko, żebym nie przebywała w studiu, kiedy była tam Megan. Czasami zdarzało się, że jednak musiałam pracować z blondynką. Spotykałam się wtedy z jej przygnębionym spojrzeniem. Nie mogła znieść tej atmosfery panującej między nami. Nigdy nie zdarzało się, żebyśmy nie odzywały się do siebie przez tyle czasu.

Było źle, nie da się ukryć, ale wszystko zmieniło się piętnastego lutego, czyli w dzień moich dwudziestych pierwszych urodzin. Annie dała mi z tej okazji wolne, więc cały dzień siedziałam na górze w 'moim' małym mieszkanku. Zabijałam czas czytając książkę i usłyszałam pukanie. Podniosłam się i wolnym krokiem poszłam otworzyć. Uchyliłam drzwi i wydałam z siebie okrzyk radości, rzucając się przy tym gościowi na szyję.

- TOM, co ty tutaj robisz?!- Zapytałam, wciągając go do środka.

- Przyjechałem na twoje urodziny.- Oznajmił uradowany.

- Ale... skąd wiedziałeś?

- Od Megan. Powiedziała mi kilka dni temu, że kończysz dwadzieścia jeden lat. Nie mogło mnie tu zabraknąć.

- Meg?- Zdziwiłam się.- Rozmawiałeś z nią?

- Tak, ale tylko dlatego, że prosiła mnie o przyjazd.- Wyjaśnił.- Do tego Thomas męczył mnie cały ostatni konkurs i w końcu się zgodziłem.

- Ja dobrze słyszę? Blondynowaci namawiali cię, żebyś przyjechał?- Upewniłam się.

- Tak.- Potwierdził.- Nie cieszysz się?

- Jasne, że się cieszę, ale zdziwiła mnie ich interwencja.- Wyznałam.

- Mniejsza o nich.- Norweg umiejętnie zmienił temat.- Ubieraj się i wychodzimy.

- Gdzie?

- Na imprezę.- Poinformował mnie z tajemniczym uśmiechem. To mi wystarczyło. Natychmiast zniknęłam w łazience.

- Muszę się jakoś specjalnie stroić?- Zapytałam parę minut później, stojąc przed szafą.

- Może to?- Hilde pojawił się obok mnie, a w rękach trzymał śliczną, czerwoną sukienkę.

- Jest piękna. Dziękuję.- Uśmiechnęłam się do skoczka i pocałowałam go w policzek. Po kilkunastu minutach byłam gotowa do wyjścia. Tom poprowadził mnie do jednego z klubów (wydawał się być świetnie zorientowany, gdzie co jest) i weszliśmy do środka.

Tłum ludzi i głośna muzyka nie przeszkadzały nam w zabawie. Rozmowom i żartom nie było końca. Dawno nie byłam tak rozluźniona. Razem z Hildziakiem wypiliśmy już po kilka drinków, ale na razie żadne z nas nie odczuwało skutków.

W pewnym momencie obok nas pojawiła się para blondynowatych. Mój dobry humor prysł jak bańka mydlana. Chciałam wyjść z lokalu, ale przypomniałam sobie słowa Norwega. Właściwie, to był dzisiaj tutaj dzięki Megan. Dobra, może i Meg jest wredną małpą, która ukradła mi Thomasa, ale wiedziała, jak odpokutować swoje winy. Stanęłam naprzeciwko dziewczyny.

- Dziękuję.- Powiedziałam i mocno ją przytuliłam. Wydała się być tym zaskoczona, ale odwzajemniła gest. Wtedy zrozumiałam, że żaden idiota (czytaj: Morgenstern) nas nie rozdzieli. Zbyt długo się znałyśmy, zbyt wiele przeszłyśmy, żeby teraz wszystko skreślić. Poza tym, na Thomasie świat się nie kończy. Zostawiłyśmy skoczków samych i poszłyśmy wyjaśnić sobie kilka spraw. Po chwili w dobrych humor wróciłyśmy do sportowców. Okazało się, że cała impreza była pomysłem blondynki. Hilde miał być prezentem i przyznam, że bardzo udanym.

Po jakimś czasie Meg i Morgi (do którego dalej się nie odzywałam) ruszyli na parkiet, a ja wdałam się w rozmowę z Tomem. Co chwilę kątem oka obserwowałam tańczącą parę. Nie wiedzieć czemu, nie mogłam znieść sposobu w jaki Thomas patrzył na Megan. Nie widziałam jeszcze, żeby mężczyzna tak spoglądał na kobietę. Z takim uczuciem, uwielbieniem. Zabolało. Oczywiście wiedziałam, że są parą, ale nie miałam okazji zobaczyć ich razem. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy. Przeprosiłam Toma na chwilę i wyszłam z sali na taras. Uderzył we mnie powiew zimnego powietrza, ale średnio mnie to obchodziło. Oparłam się o barierkę i spojrzałam w niebo.

- Co się stało?- Usłyszałam troskliwy głos Norwega i poczułam, że obejmuje mnie ramieniem.

- To przez Thomasa i Megan.- Zaczęłam łamiącym głosem.- Nie mogę znieść, że są razem.- Wyznałam. Skoczek nic nie odpowiedział, tylko mocno mnie przytulił.

-On jest przynajmniej szczęśliwy.- Zaczęłam, odrywając się od chłopaka.- Przynajmniej żyje i ma się dobrze. Jest dla mnie na tyle ważny, że nie życzę mu źle. Chcę, żeby spełniły się jego wszystkie marzenia... Ale nie chcę się temu przyglądać.

- Ty też żyjesz. Może nie do końca masz się dobrze.- Spojrzałam na niego spod byka.- Ale po to masz mnie, żebym ci pomógł. Ja wiedziałem, że on cię skrzywdzi. Nie chciałaś mi wierzyć.

- Właśnie. Tom, chciałam cię przeprosić za to, co wtedy powiedziałam, że ci nie uwierzyłam.- Po moim policzku popłynęły łzy. Norweg znowu mocno mnie przytulił.

- Hej, spokojnie kochanie. Nie płacz, proszę.- Pocałował mnie w czubek głowy i spokojnie czekał, aż moje łzy doszczętnie zamoczą mu koszulę. Po chwili odsunęłam się od niego i wytarłam policzki. Na całe szczęście, że miałam wodoodporny makijaż i wszystko zostało na swoim miejscu.

- Przepraszam! Ale ze mnie egoistka. Ściągnęli cię tutaj na moje urodziny, a ja ci się w ramię wypłakuję. Zepsułam ci zabawę.- Chłopak złapał mnie za ramiona.

- Mili, popatrz na mnie.- Posłusznie spojrzałam mu w oczy.- Cieszę się, że powiedziałaś mi to wszystko. Wcale nie mam ci tego za złe. A teraz mała, głowa do góry, pierś do przodu i idziemy się bawić. Impreza trwa.- Uśmiechnęłam się delikatnie. Kto jak kto, ale Hildziak potrafił poprawić mi humor. Tom złapał mnie za rękę i poprowadził w stronę sali. Wyszczerzyłam się najbardziej, jak mogłam i pociągnęłam Norwega na parkiet. W klubie akurat rozbrzmiewała wolna piosenka. Chciałam zrobić Thomasowi na złość, więc przylgnęłam do Hildego najmocniej, jak się dało i zaczęliśmy kołysać się w rytm muzyki.

- Morgen nie może oderwać od nas oczu.- Słusznie zauważył mój pocieszyciel po dłuższej chwili.- Pokażmy mu coś.- Zasugerował i pociągnął mnie do stolika. Usiadł przy nim, a mnie usadowił na swoich kolanach, by sekundę później złożyć na moich ustach pocałunek. Było mi wszystko jedno. Pomyślałam, że Hilde może być ciekawą przygodą, to raz. A dwa: chyba mu na mnie zależało. Poczułam nieodpartą chęć zemszczenia się na facetach. Pobawię się nim,  a kiedy sprawy zajdą za daleko, przykleję mu metkę z napisem 'zaliczone'. To trochę egoistyczna postawa, ale mało mnie to obchodziło. Chciałam, żeby czuli się tak, jak ja po zdradzie Morgensterna.

Thomas

Nie mogłem na to patrzeć. Nie potrafiłem spokojnie obserwować, jak Tom zabawia się z moją... Chwila, przecież Mili już nie była moja. To dlaczego tak mnie denerwowało ich zachowanie? Byłem zazdrosny? Nie, to niemożliwe. Przecież miałem Megan. To wszystko wydawało się nie mieć teraz znaczenia. Chciałem po prostu, żeby przestali się całować, więc zareagowałem.

- Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale chciałem zatańczyć z solenizantką.- Brunetka oderwała się od chłopaka i spojrzała na mnie zaskoczona, potem wstała i ruszyła w stronę parkietu. Na moje szczęście (bo ona na zadowoloną nie wyglądała) szybka piosenka zmieniła się w wolną, romantyczną balladę. Posłałem dziewczynie pytające spojrzenie, a kiedy kiwnęła głową, przyciągnąłem ją do siebie. Byłem strasznie szczęśliwy, że znów mogę trzymać ją w ramionach. Przez chwilę kołysaliśmy się w ciszy. Nawet muzyka przestała do nas docierać. Odcięliśmy się od świata. Liczyło się tu i teraz. Tylko ten moment miał znaczenie. Nie chciałem go psuć, ale było coś, co musiałem wiedzieć.

- Przepraszam.- Zacząłem w końcu.- Przepraszam, że byłem takim idiotą. Byłem? Nie, ja jestem idiotą. Nieważne.- Gadałem jak nakręcony.- Nie wiem, jak mogłem cię zdradzić. Nie pojmuję, jak mogłem cię tak skrzywdzić. Ja... Mili, wybaczysz mi? Nie mówię o tym, żebyś do mnie wróciła, bo to chyba niemożliwe, sądząc po tym, co robiłaś z Tomem, ale zostańmy przyjaciółmi. Ja nie potrafię ze sobą żyć. Moje wnętrze na pewno dojdzie do siebie, jeśli mi wybaczysz. Mili, proszę, musisz mi wybaczyć.- Zdawałem sobie sprawę, że gadam zupełnie bez sensu, ale kogo to teraz obchodziło?

- THOMAS!- Dziewczyna w końcu mi przerwała. Spojrzałem na nią zaskoczony. Odezwała sie do mnie po raz pierwszy od naszej rozmowy pod Bergisel.- Zamknij się już, dobrze?- Kiwnąłem głową, a ona kontynuowała.- Kocham cię, ale nasz związek nie miał szans. Zdradziłeś Kristie ze mną, potem mnie z Megan. Już ci nie ufam. Siłą rzeczy będziemy się widywać, bo z przyjaciółki nie zrezygnuję, więc może z czasem nasze relacje się odbudują.- Spojrzałem na nią uradowany, ale ona zgasiła mój entuzjazm.- Nie ciesz się tak. To, co powiedziałam, wcale nie oznacza, że ci wybaczyłam.

- Ale mnie kochasz.- Przypomniałem zadowolony.- I to mi wystarczy.- dodałem i cmoknąłem dziewczynę w policzek, by zaraz potem porwać ją w ramiona i zacząć kręcić się w kółko. Spojrzenia Megan i Toma nie należały do najprzyjemniejszych, ale teraz nic nie mogło zabić mojego szczęścia. Niesiony na skrzydłach miłości 'oddałem' brunetkę Norwegowi.

- Co ty taki wesoły się zrobiłeś?- Zapytała podejrzliwie Meg.

- Pogodziłem się z Mili.- Wyznałem, szeroko się przy tym uśmiechając.

_______________________________

I co Wy na to? ; )

Dziękuję za wszystkie Wasze komentarze, jesteście najlepsze! 

To do niedzieli ;)

Czytasz?= Komentuj
Ps. Zapraszam na Adventure with ski jumpers gdzie pojawił się nowy rozdział ;)