13. "Mili, czy ktoś ci coś zrobił?"

"Żadna przyjemność nie zastąpi bliskości i wsparcia osoby, która przenika do Twojego wnętrza, a nie pod ubranie..."

- Milka, jesteś genialna!- Chwaliła mnie przyjaciółka, kiedy po zakończonej sesji opuszczałyśmy studio.

- Przestań mnie tak komplementować, bo popadnę w samozachwyt.- Zażartowałam.

- Już przestaję, ale tylko, dlatego że cię zostawiam.- Spojrzałam na blondynkę zaskoczona. Do tej pory myślałam, że wracamy razem do domu.

- Co? Czemu?

- Muszę coś załatwić.- Odpowiedziała wymijająco.- Widzimy się w domu.- Po tych słowach Meg cmoknęła mnie w policzek i odeszła, zostawiając mnie samą w centrum Innsbrucka. Co takiego musiała załatwić, że nie mogła mi o tym powiedzieć? Zapytam jej w domu- pomyślałam i poczłapałam na przystanek. Samotny spacer spowodował, że w mojej głowie pojawiły się nieprzyjemne myśli związane z Morgensternem. Mój dobry humor prysł niczym bańka mydlana. Zaczęłam się zastanawiać, co teraz z nami będzie. Czy powinnam jednak do niego zadzwonić i spróbować wszystko wyjaśnić? A może poczekać, aż on się odezwie? Dobrze, że w tym momencie zadzwonił mi telefon, bo głowa mogłaby mi pęknąć od natłoku myśli.

- Tak?- Powiedziałam zaskoczona do słuchawki. Dzwoniła Megan, a przecież jeszcze kilka minut temu się widziałyśmy.

- Mili, zrobisz coś dla mnie?- Zapytała błagalnym tonem.

- Zależy co.

- Wujek prosił mnie rano, żebym odebrała rzeczy z pralni. Mogłabyś to za mnie zrobić?

- Jasne.- Na tyle mogłam się zdobyć. Myślałam, że poprosi o coś bardziej czasochłonnego.

- Dzięki. Kochana jesteś.- Powiedziała i rozłączyła się nim zdążyłam jej odpowiedzieć. Cała Meg, jak zawsze zakręcona. Zadowolona z faktu, że mam zajęcie zmieniłam kierunek i ruszyłam do pralni.

Kiedy wróciłam do domu, zostawiłam torby z ubraniami w przedsionku i od razu rzuciłam się na kanapę w salonie, włączając telewizor. Znudzona zmieniałam kanały w poszukiwaniu czegoś, co da się oglądać. W końcu zrezygnowana zatrzymałam się na jakimś filmie. Tak mnie wciągnął, że aż zasnęłam. Obudziłam się, kiedy poczułam czyjąś rękę na moim policzku. Wystraszona otworzyłam oczy. Nade mną pochylał się pan Roger. Widząc, że na niego patrzę, podskoczył zmieszany.

- Przepraszam, sprawdzałem czy śpisz.

- Już nie.- Powiedziałam rozdrażniona i podniosłam się do siadu. Moja monosylabiczna odpowiedź miała dać mężczyźnie do zrozumienia, że nie mam ochoty na rozmowę i chcę zostać sama. Widać miałam do czynienia z JCK (Jednostka Ciężko Kapująca), bo nawet się nie ruszył. Wręcz starał się podtrzymać konwersację.

- Sesja się udała?- Jego ciekawość powoli zaczynała mnie irytować.

- Myślę, że to Megan powinien pan o to zapytać.

- Nie wierzę, że nie masz żadnych spostrzeżeń.- Widziałam, że on nie musiał zmuszać się do rozmowy tak, jak ja.

- Mam, ale wątpię, że to pana zainteresuje.

- Jak chcesz.- Poddał się i na chwilę zapadła cisza.- Słyszałem, ze masz mi się odwdzięczyć za podrzucenie Meg do studia.- Zaczął podejrzliwie, uświadamiając mi, że zapomniałam o obiedzie.

- Zaraz coś ugotuję.- Zapewniłam i zerwałam się na równe nogi. Chciałam pójść do kuchni, ale mężczyzna zagrodził mi drogę.

- A może załatwimy to w inny sposób?- Zapytał zbliżając się do mnie.

- Nie rozumiem.- Udałam głupią.

- Zaraz zrozumiesz.- Powiedział i w tym momencie zrobił kolejny krok w moim kierunku. Cofnęłam się spanikowana i potknęłam o kanapę, upadając na nią. Rossi pochylił się nade mną. Prawą rękę oparł nad moją głową, a lewą przesuwał to w górę to w dół po mojej nodze. Wystraszyłam się nie na żarty. Serce waliło mi jak oszalałe, oddech przyspieszył. Ręka mężczyzny zawędrowała pod moją bluzkę, a on zaczął napierać na mnie całym ciałem. Próbowałam trzeźwo myśleć, ale umysł miałam sparaliżowany strachem. Popchnęłam faceta najmocniej, jak potrafiłam. Lekko go to zaskoczyło. Przestał się do mnie dobierać, więc skorzystałam z okazji i wygramoliłam się  spod jego ciężaru. Nie myśląc co robię, pobiegłam do kuchni i natychmiast tego pożałowałam. Stąd nie będzie już tak łatwo uciec. Rossi podążał za mną spokojnym krokiem. Oparłam się o jedną z szafek, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. W głębi ducha pogodziłam się już ze swoim losem.

- Spodziewałem się, że będziesz się opierać. Nie ty jedna.- Powiedział i puścił m oko.- Mili, kochanie. Przecież to nic takiego.- Wzdrygnęłam się na dźwięk słowa "kochanie". Wypływające z jego ust brzmiało jak obelga.

- Nie zbliżaj się do mnie.- Syknęłam, ale zignorował moją prośbę i zrobił krok w przód.

- Waleczna. Podoba mi się.- Mówił bardziej do siebie, niż do mnie. Stał już zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Jednym zwinnym ruchem rozerwał moją bluzkę. Cholera, teraz już na pewno nie mam szans uciec- pomyślałam i chwyciłam się szafki rękami. Skaleczyłam się czymś w palec. Wzięłam narzędzie do ręki i skierowałam w stronę mężczyzny.

- Zostaw mnie!- Zagroziłam pewnie. Na widok noża z jego twarzy znikł ironiczny uśmiech i ustąpił miejsca panice. Chciałam go tylko nastraszyć. Nie jestem na tyle głupia, żeby go dźgnąć. Teraz myślałam tylko o jednym- wyjść z tego domu jak najszybciej. Zrobiłam kilka kroków w przód, a Rossi zaczął się cofać. W taki sposób udało mi się dotrzeć do przedpokoju i ubrać. Potem porwałam torebkę i torbę z moimi rzeczami z pralni (teraz dziękowałam przyjaciółce, że prosiła mnie o ich odebranie). Rzuciwszy nóż na podłogę, wybiegłam z domu. Kiedy byłam już pewna, że ten... że on za mną nie biegnie, zatrzymałam się. Dopiero teraz po policzkach zaczęły spływać mi łzy. Nie wiem, jak mogłam tak długo je powstrzymywać. Rozejrzałam się dookoła. Byłam w parku niedaleko centrum. Zdziwiłam się, że aż tyle przebiegłam. Ale nie to było teraz ważne. Musiałam się zastanowić co zrobić. Do "domu" nie wrócę. Polska? Odpada. Pomimo krótkiego pobytu tutaj sporo już zyskałam. Wymarzoną pracę. Thom... Thomas! Nagle nad moją głową pojawiła się żarówka. Pomyślałam, że może mogłabym zatrzymać się u niego. Zapaliłam się do tego pomysłu i już miałam zrobić pierwszy krok w stronę domu blondyna, kiedy coś sobie uświadomiłam. Jeszcze kilka dni temu mogłabym pojawić się w jego domu zapłakana, w podartej bluzce i z torbą ubrań, a on na pewno przyjąłby mnie z otwartymi ramionami. Teraz jednak nasze relacje są ochłodzone przez mój pocałunek z Hilde i jego upojne chwile z panną K. Zaraz, chwila- kolejne olśnienie! Skoro oboje święci nie jesteśmy i zapomnieliśmy się z kimś innym, to może uda nam się dojść do porozumienia. Stwierdziłam, że nie mogę być na niego zła, skoro postąpiłam tak samo. Z pokojowym nastawieniem ruszyłam do mieszkania Morgensterna.

Długo zastanawiałam się, czy zapukać. A co jeśli nie był tam sam? Jeśli Kristie przekonała go, żeby do niej wrócił? Oparłam się o ścianę na przeciw drzwi i toczyłam wewnętrzną walkę. Przestałam już płakać, ale oczy miałam zapuchnięte od hektolitrów wylanych dzisiaj łez.

Thomas

Nikt nie wiedział, jak się teraz czuję. Nawet ja sam nie umiałem tego określić. Nie potrafiłem nazwać targających mną emocji. Kilku rzeczy byłem w stu procentach pewien:

1. Mam kaca, ale nie alkoholowego (chociaż to też). Moralniak mnie dopadł. Czuję się okropnie przez swój wczorajszy wybryk.

2.  Zraniłem brunetkę. Jej pocałunek z Hilde był niczym w porównaniu do tego co ja zrobiłem. Muszę ją przeprosić.

3.  Potrzebuję wody.

4.  Jestem totalnym idiotą! No kretynem skończonym!

5.   Nigdy więcej nie będę pił w samotności.

Plułem sobie w brodę za miniony wieczór. Postanowiłem, że zadzwonię do brunetki i wszystko jej wytłumaczę, ale przerwało mi rozlegające się w mieszkaniu pukanie. Wolnym krokiem poczłapałem do drzwi i otworzyłem je przed gościem. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłem, że to Mili. Najpierw się ucieszyłem, ale potem zauważyłem, że coś jest nie tak. Dziewczyna była zapłakana a w dłoni trzymała torbę z ubraniami. Musiało stać się coś złego.

- Mili, czy ktoś ci coś zrobił?- Zapytałem troskliwie. Moje bystre oko dostrzegło kawałki materiału wystające spod jej płaszcza. Podarta bluzka? W odpowiedzi na zadane jej pytanie usłyszałem cichy szloch. Otworzyłem szerzej drzwi, wpuszczając brunetkę do środka. Przestąpiła prób i rozpłakała się na dobre. Nie mogłem patrzeć na jej nieszczęście. Przyciągnąłem ją do siebie. Myślałem, że mnie odepchnie, ale ona tylko mocniej się we mnie wtuliła i dalej wypłakiwała oczy. Nie wiem, ile czasu tak staliśmy. Wypuściłem dziewczynę z objęć dopiero wtedy, kiedy się uspokoiła. Zaprowadziłem ją do pokoju i delikatnie ułożyłem na łóżku. Nie minęło pięć minut, a zasnęła. Byłem ciekaw, co mogło się stać. Jeśli ktoś ją skrzywdził. Dorwę gn... go! Usiadłem na łóżku obok śpiącej Mili. Wyglądała tak niewinnie. Była taka bezbronna. Tylko człowiek bez serca mógłby jej coś zrobić. Chciałem chwycić ją za rękę, pokazać, że może na mnie liczyć. Wiedziałem jednak, że po ostatnich wydarzeniach nie mogę sobie pozwolić na takie gesty.

Mili

Nie spałam. Zamknęłam oczy, żeby uniknąć wyjaśnień. Miałam świadomość, że mnie to nie ominie, ale myślałam, że później to nie będzie już tak bolało. Czułam, że Thomas siada obok mnie. Tak bardzo chciałam go dotknąć. Powiedzieć, żeby się o mnie nie martwił, ale nie byłam pewna, czy mogę. Blondyn wstał i sądząc po odgłosach kroków, opuścił pokój. Po chwili moich uszu doszły strzępki rozmowy:

- Przepraszam, ale nie dam rady dzisiaj przyjść... Sprawy osobiste... Tak, przełóżmy to na inny dzień... Trudno powiedzieć... Dam znać, do usłyszenia.- Skoro Morgenstern miał zamiar zostać w domu, nie było sensu w dalszym udawaniu śpiącej. Usiadłam, a kolana podciągnęłam pod brodę i oplotłam rękami. Postanowiłam, że opowiem Morgiemu wszystko, jak tylko wróci do pokoju.

- To...- Zaczęłam, kiedy skoczek pojawił się w drzwiach, ale mi przerwał.

- Mili, zanim coś powiesz, wysłuchaj mnie, proszę. Chciałbym cię przeprosić. Wiem, że zachowałem się głupio i nieodpowiedzialnie i strasznie tego żałuję. Wiem, że nie mam prawa cię o to prosić, ale czy byłabyś skłonna mi wybaczyć?

- Nawet nie wiesz, jak czekałam na te słowa. A swoją drogą, już ci wybaczyłam. Gdyby tak nie było, nie przyszłabym tu.- Nie widziałam jeszcze, żeby ktoś uśmiechał się tak szeroko, jak blondyn po usłyszeniu tych słów. Po wyjaśnieniu sobie wszystkiego opowiedziałam chłopakowi, co stało się w domu. Na wspomnienie minionych wydarzeń w moich oczach znów zaszkliły się łzy.

- Spokojnie maleńka. Tutaj nic ci nie grozi. Jesteś bezpieczna.- Tak długo, jak Thomas był obok i tulił mnie do siebie, wiedziałam, że rzeczywiście nic mi nie grozi. Ziewnęłam wykończona nadmiarem wrażeń. Morgenstern widząc moje zmęczenie, położył mnie na łóżku. Spojrzałam na niego proszącym wzrokiem i ułożył się obok mnie.

- Dziękuję.- Szepnęłam, wtulając się w jego tors. Morgi pocałował mnie jeszcze w czubek głowy, a potem oboje oddaliśmy się w objęcia Morfeusza. 
_______________________
Postanowiłam dodać szybciej, a kolejny pojawi się w piątek ;)
Z każdym rozdziałem jest coraz mniej komentarzy.. Kochane, gdzie moja motywacja? ;)

Co do Waszych blogów, wybaczcie zaległości, ale ferie mi się skończyły.. A klasa maturalna to nie żarty. Nadrobię w weekend! ;)

Czytasz?=Komentuj