10. "Czułam coś, co kazało mi zatrzymać go przy sobie jak najdłużej."

"Z błędem jest tak, jak z alkoholem: bardzo szybko do człowieka dociera, że przesadził, lecz zamiast mieć na tyle rozumu, żeby przestać pić i zapobiec dalszym szkodom, jakaś zawziętość, nie mająca nic wspólnego z alkoholem, każe mu brnąć dalej." 

Obudziłam się z okropnym bólem głowy i pustynią w ustach, a do tego nie w swoim łóżku. Co gorsza, ja nawet nie byłam w domu. Wystraszona zaczęłam wodzić wzrokiem po pomieszczeniu. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Bez skutku próbowałam przypomnieć sobie wydarzenia z wczorajszego wieczoru. Z każdą kolejną myślą głowa bolała mnie coraz bardziej. Pamiętałam tylko, że stanowczo za dużo wypiłam. Zadrżałam z zimna i dopiero wtedy zauważyłam, że mam na sobie tylko bieliznę. To wszystko wyglądało podejrzanie. Każdy normalny człowiek zastanawiałby się jak uciec, a tymczasem ja nie miałam siły nawet mrugać. Zrezygnowana przymknęłam powieki. Po chwili usłyszałam, że ktoś wchodzi do pokoju. Przybysz postawił coś na niewielkim stoliku, który udało mi się zauważyć, kiedy chwilę wcześniej omiatałam pomieszczenie wzrokiem i usiadł na skraju łóżka. Serce waliło mi jak oszalałe. Toczyłam wewnętrzną walkę o to, czy otworzyć oczy. Zdecydowałam, że wolę jeszcze poczekać, nim poznam idiotę, który uprowadził mnie z klubu. Poczułam, że mój oprawca odgarnia mi włosy z twarzy, potem usłyszałam ciche westchnienie i zatroskany głos, znajomy głos:

- Mili, coś ty najlepszego zrobiła?- Uchyliłam powieki i moim oczom ukazała się smutna twarz Hildziaka. Norweg w tym momencie spuścił wzrok, więc nie zauważył, że mu się przyglądam. Ucieszył mnie fakt, że obudziłam się właśnie u niego, a nie jak wcześniej przypuszczałam -  psychicznego idioty. Złapałam go za rękę i uśmiechnęłam się słabo. Chłopak również ścisnął moją dłoń i wyszczerzył ząbki.

- A co ja takiego zrobiłam?- Chciałam wiedzieć.

- Naprawdę nic nie pamiętasz?- Pokręciłam przecząco głową.- Nie przedstawię ci całego wieczoru, bo początku nie widziałem, ale koniec mogłaś mieć nieprzyjemny.- Wytrzeszczyłam oczy, a skoczek kontynuował.- Zacznę od tego, że stanowczo za dużo wypiłaś. Kiedy z chłopakami pojawiliśmy się w klubie, byłaś już nieźle wstawiona. Bawiłaś się w towarzystwie kilku facetów i nic podejrzanego się nie działo. Zastanawiałem się tylko, dlaczego to robisz. Jakiś czas potem zauważyłem, że któryś z nich dosypuje ci czegoś do drinka. Na początku nie chciałem się wtrącać, ale kiedy zaczęli robić z tobą, co chcieli, musiałem coś zrobić. Ich ręce były wszędzie. Nie mogłem na to patrzeć. To było obrzydliwe z ich strony. Powiedziałem o tym chłopakom, a oni zgodzili się mi pomóc. Odwrócili uwagę tych palantów i wtedy cię stamtąd zabrałem. Przywiozłem tutaj i dlatego obudziłaś się w moim hotelowym pokoju.- Zakończył i uśmiechnął się do mnie ciepło. Nie wiedziałam, co mam mu teraz powiedzieć. Zwykłe "dziękuję" brzmiałoby w tej sytuacji tak banalnie, jednak nic lepszego nie przychodziło mi do głowy.

- Tom, dziękuję.- Usiadłam i przycisnęłam usta do jego policzka.

- Daj spokój Mili. Przecież wiesz, że nie dam cię skrzywdzić. Robi mi się niedobrze na samą myśl o tym, co mogliby ci zrobić, gdyby Norge Team nie wkroczyła do akcji.- Ta skromność...

Wiedziałam już prawie wszystko. Interesowała mnie jeszcze jedna bardzo ważna sprawa, a właściwie osoba. Skoro ja byłam tutaj, to...

- Co z Megan?- Zapytałam spanikowana.

- Z kim? - Hilde wydawał się wyraźnie zaskoczony.

- Meg to moja przyjaciółka. Była tam ze mną. Wysoka, szczupła blondynka. Musiałeś ją zauważyć.

- Przykro mi mała, ale nikogo takiego tam nie widziałem.- O cholera! Do tej chwili byłam pewna, że przyjaciółka była cały czas ze mną.

- Jesteś pewny?- Próbowałam nakłonić Norwega do przywołania wspomnień z wczoraj, bo mi przychodziło to z wielkim trudem. Hildziak zastanawiał się przez chwilę.

- No nie do końca. Mili, tam było dużo dziewczyn pasujących do twojego opisu. Musiałbym znać szczegóły.- Spojrzałam na niego wzrokiem, który miał oznaczać "Żartujesz sobie ze mnie?" i zrezygnowana opadłam na poduszki. Po chwili usłyszałam mój telefon. Poprosiłam skoczka, żeby podał mi torebkę i wygrzebałam z niej dzwoniące urządzenie.

- Megan, gdzie jesteś?- zapytałam nim blondynka zdążyła cokolwiek powiedzieć.

- W przeciwieństwie do ciebie Mili, jestem w domu.- Czyli ona nie zaszalała tak bardzo.

- Bo widzisz... To trochę skomplikowane.- Zaczęłam wymijająco, ale blondynka mi przerwała.

- Gdzie jesteś?

- W hotelu. Opowiem ci wszystko w domu... a przynajmniej to, co pamiętam.- Powiedziałam szybko i rozłączyłam się, zanim sens tych słów dotarł do mojej rozmówczyni. Odłożyłam telefon, a Hilde w tym czasie podstawił mi pod nos tacę ze śniadaniem. Jeszcze przedwczoraj chciał trzymać się ode mnie z daleka, a teraz był taki... opiekuńczy. Spodobała mi się taka postawa Norwega. Uśmiechnęłam się do niego i w geście podziękowania mocno przytuliłam. Zaczęłam się zastanawiać, czy Morgenstern zdobyłby się na coś takiego. Właśnie, Morgi... Co ja mu powiem? "Kochanie, przepraszam za wczoraj, ale wolałam zakupy, a potem imprezę z przyjaciółką niż twoje kwalifikacje. A po niej obudziłam się w hotelu, w pokoju Toma." O nie. Nie chciałabym zobaczyć jego reakcji, po usłyszeniu tych słów. W końcu zdecydowałam, że nic mu nie powiem. Wygoniłam Thomasa z moich myśli i zabrałam się za przyniesiony przez skoczka posiłek.

- Najadłaś się?- Usłyszałam pytanie Toma, kiedy ostatni kawałek naleśnika z sosem czekoladowym znikał w moich ustach. Przełknęłam kęs i odstawiłam tacę.

- Chyba nawet za bardzo. Dziękuję.

- Daj spokój- Rzucił obojętnie. Zabrał pozostałości po moim śniadaniu i ruszył do drzwi.

- A ty dokąd?- Ton jakim to wypowiedziałam wyraźnie schlebiał Norwegowi. Skoczek uśmiechnął się lekko i delikatnie cmoknął mnie w czubek głowy.

- Niedługo wrócę, też chciałbym coś zjeść.- Wyjaśnił i opuścił pokój. Postanowiłam skorzystać z okazji i udałam się do łazienki. Zabrałam po drodze swoją sukienkę, żeby nie paradować potem w bieliźnie po pokoju. Szybko załatwiłam poranną toaletę, ubrałam się i z powrotem wkroczyłam do pokoju. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam siedzącego na łóżku mężczyznę. Wszystko byłoby w porządku, gdybym wiedziała, kim on jest. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, aż w końcu obcy wstał i zaczął się wydzierać:

- Oddaj Hildego! Co z nim zrobiłaś?- stałam na przeciw niego i nie wiedziałam, co zrobić. Z opresji wyratował mnie Tom, który wrócił właśnie ze śniadania. Trzepnął intruza w głowę, a ten natychmiast się zamknął. Odwrócił się, żeby zobaczyć, kto go uderzył i znów się wydarł:

- Tom! Ty żyjesz!- Zawołał uradowany i zmierzwił Hildziakowi włosy. Ten spojrzał na niego poirytowany.

- Bjoern, idioto!- Skarcił mężczyznę i zwrócił się do mnie.- Mili, to Romoeren, mój kolega z drużyny.- Uśmiechnęłam się do nowo poznanego skoczka, a on odwzajemnił gest. Podszedł do mnie i podał mi rękę.

- Przepraszam, chciałem tylko rozładować napięcie. To po prostu...

- Objaw norweskiego poczucia humoru.- Weszłam mu w słowo.

- Dokładnie.- Po tych słowach znów zapanowało ogólne milczenie. Bjoern wyglądał na zakłopotanego. Spoglądał to na mnie, to na Toma.- Ja już będę leciał.- Powiedział i już go nie było. Zaskoczona spojrzałam na Hildziątko i oboje wybuchliśmy śmiechem.

- Przepraszam za niego. To typowy wariat.

- Nie ma za co, naprawdę. To było nawet zabawne.- Po tych słowach pierwszy raz dzisiaj spojrzałam na zegarek. Była dziesiąta. Czas się zbierać - pomyślałam i zaczęłam szykować się do wyjścia.

- Idziesz już?- Usłyszałam zawiedzony głos skoczka.

- Tak. Megan mnie zabije.- Hilde westchnął cicho i podszedł do mnie.

- Myślisz, że pozwolę ci tak łatwo odejść?- Wyszeptał mi do ucha. Odwróciłam się i teraz stałam z nim twarzą w twarz. Był stanowczo za blisko.

- Co masz zamiar zrobić?- Starałam się nie patrzeć mu w oczy.

- Nie uważasz, że wypada mi podziękować?- Znowu? Ale on chyba nie oczekiwał zwykłego, banalnego słowa. Wspięłam się na palce i pocałowałam go w policzek.

- Dziękuję.- Powiedziałam odwracając się. Poczułam rękę chłopaka na moim brzuchu i usta na szyi.

- Tom, nie.- Wykrztusiłam znów stając przodem do niego. I to był błąd. Skoczek wykorzystał sytuację i namiętnie mnie pocałował. Stwierdziłam, że nie ma sensu się opierać, więc odwzajemniłam gest. Mimo to byłam na siebie zła. Nienawidziłam siebie za to, że mu się poddałam. Chciałam go odepchnąć, ale nie potrafiłam. Czułam coś, co kazało mi zatrzymać go przy sobie jak najdłużej. Coś, czego nie zaznałam przy pocałunkach z Morgensternem. Trwaliśmy tak przez chwilę. Dopóki nie usłyszeliśmy otwierających się drzwi i zniecierpliwionego głosu.

- Tom! Mika powiedział... Oł, przepraszam.- Odskoczyliśmy od siebie jak poparzeni. Romoeren nas trochę zaskoczył. Nie czekając na rozwój wydarzeń porwałam swoje rzeczy i wybiegłam z pokoju. Nie oglądając się za siebie opuściłam hotel. Złapałam taksówkę i po kwadransie stałam pod domem. Wparowałam do środka, trzaskając drzwiami. Z salonu wyłoniła się zdezorientowana Megan. Rzuciłam się przyjaciółce w ramiona i rozpłakałam się jak dziecko. Lament powoli przechodził w szloch. Blondynka cierpliwie czekała, aż całkowicie się uspokoję. Kiedy doszłam do siebie, opowiedziałam Meg, co stało się między mną a Tomem.

- Boję się, że Bjoern powie o tym Thomasowi, a wtedy to byłby koniec.

- Przede wszystkim musisz porozmawiać z Tomem i wyjaśnić mu, że ten pocałunek nic dla ciebie nie znaczył.- Czy aby na pewno?- Teraz zmykaj na górę i doprowadź sie do porządku. Nie możesz pokazać się na konkursie w takim stanie.

- O Matko, turniej! Megan, ja nie mogę tam iść.- Zaprotestowałam.

- Fakt, nie możesz. Ty musisz tam iść.- Spojrzałam na przyjaciółkę błagalnie, ale ona tylko pokręciła głową.- Nie Mili, nie pozwolę ci unikać tego wszystkiego.

- Dobra, pójdę.- Blondynka miała rację. Muszę to wszystko odkręcić i przecież obiecałam Morgiemu, że przyjdę.

- Dzielna dziewczyna.- Meg wygoniła mnie na górę i niemal zamknęła w łazience, mówiąc, że nie wypuści mnie, póki nie będę wyglądała, jak człowiek. Przez zrobienie makijażu i uczesanie włosów doprowadziłam się do stanu używalności i dałam Megan znak, że może mnie już wypuścić.

- No teraz wyglądasz jak moja przyjaciółka.- Skomentowała i pokiwała głową z uznaniem, a ja dałam jej sójkę w bok. Poszłam jeszcze do swojego pokoju, żeby ubrać się w coś normalnego. Potem opuściłam dom i ruszyłam na Bergisel. 
_______________________
Macie więcej Toma ;)
Kolejny oczywiście w środę.

Czytam= Komentuję