7."...kolorowo nie było, ale mimo wszystko... kochałem ją."

"Bo dziś jest dzień, który coś zamyka, z kimś trzeba się rozstać, coś opuścić trzeba. I choć serce krzyczeć każe, milczeć trzeba."

Obserwowałam całą tę sytuację i nie bardzo wiedziałam, co mam o tym myśleć. Thomas zachowywał się jak opętany. Zdenerwowało go to, co powiedział mi Tom. Może faktycznie blondyn miał coś na sumieniu? Morgenstern szedł w moją stronę. Ruszyłam mu na przeciw, ale zamiast się zatrzymać po prostu go minęłam. Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony i czekał na to, co zrobię. Parę metrów dalej z szeroko otwartymi oczyma stał Hilde. Podeszłam do niego, ulepiłam śnieżkę i bez zastanowienia przyłożyłam do jego czerwonego od ciosu policzka. Ku mojemu zaskoczeniu skoczek mi na to pozwolił.

- Tom, ja...- Zaczęłam, ale tak naprawdę nie miałam pojęcia co mogłabym mu powiedzieć.- Przepraszam.- Wykrztusiłam w końcu. Chłopak prychnął i odsunął się ode mnie.

- Nie Mili, nie masz mnie za co przepraszać. Morgenstern ma rację, lepiej jeśli będę trzymał się od ciebie z daleka.

- O czym ty mówisz?

- To jest nieważne. Biegnij do niego, ja sobie poradzę.- Powiedział zrezygnowanym głosem i odszedł. Na policzkach poczułam kolejne dzisiaj łzy. Pomyślałam, że Norweg potrzebuje czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Podczas gdy ja biłam się z myślami, podszedł do mnie Thomas.

- Wierzysz mu?

- Nie wiem. Po twoim zachowaniu myślę, że powinnam, ale nie chcę! Chcę wierzyć, że on nie ma racji, że ty jesteś inny.- Blondyna wyraźnie to uspokoiło. Odetchnął z ulgą i mocno mnie przytulił.

- Jestem inny.- Wypuścił mnie z objęć i starł resztę łez z moich policzków. Złapał za rękę i pociągnął w stronę bramy.

- Co ty robisz?

- Odpuszczam trening i poświęcam ci resztę dnia.

- Nie możesz!- Zaprotestowałam.

- Ja mogę wszystko.- Usłyszałam w odpowiedzi. Strzał w dziesiątkę! A przynajmniej mógł wszystko w stosunku do mnie. Każda inna pewnie posłałaby go do diabła po tym, co zrobił Tomowi, ale nie ja. Nie potrafiłam być na niego zła dłużej niż pięć minut. Teraz z kolei byłam zła na siebie, że tak mu ulegam. Ta przeklęta ciekawość...

- Zgoda. Jakie plany?

- Zobaczysz.

- Morgi, co kombinujesz?

- Zaufaj mi.

- Zaczynam się bać.- Thomas już nic nie odpowiedział, tylko poprowadził mnie w stronę swojego samochodu.

Droga minęła szybko. Zatrzymał pojazd pod jedną z kamienic w centrum Innsbrucka i wysiadł, żeby otworzyć mi drzwi. Wyszłam z auta i razem ruszyliśmy w kierunku wejścia do budynku. Szłam za nim po schodach. Zatrzymał się przed jednym z mieszkań i wyciągnął z kieszeni klucze. Kiedy chciał otworzyć drzwi, okazało się, że są otwarte. Zaskoczony złapał mocniej moją rękę i weszliśmy do wnętrza mieszkania. Doszły nas dźwięki świadczące o tym, że ktoś jest w domu i zdecydowanie stara się coś szybko zrobić. Odgłosy bez wątpienia dochodziły z sypialni. Thomas zawahał się przez chwilę, ale potem ruszył w kierunku zamieszania. Zatrzymałam się puszczając go samego. Blondyn odwrócił się i przywołał mnie ruchem ręki. Podeszłam ostrożnie, a on zdecydowanym ruchem otworzył drzwi do pomieszczenia. Dźwięki ucichły i teraz staliśmy na przeciwko Kristiny, która najwidoczniej się pakowała. Morgi objął mnie w talii, przyciągnął do siebie i dopiero wtedy zwrócił się do swojej dziewczyny. (Jakby nie patrzeć jeszcze nią była.)

- Co ty robisz?

- Proszę cię! Pytasz, jakby cię to obchodziło. Zajmij się lepiej tą małą. - Tu spojrzała na mnie z pogardą, a Thomas widząc to, mocniej przyciągnął mnie do siebie. Czułam się głupio słuchając tego wszystkiego.

- Kristie, nie rób scen.

- Ja?! To raczej tobie powinnam to powiedzieć, ale ty zrobiłeś scenę wczoraj!

- Skończyłaś? Jak tak, to możesz iść.

- Z przyjemnością! Nie wytrzymam tutaj ani chwili dłużej.- Powiedziała, ba wykrzyczała. Zamknęła walizkę i wychodząc szepnęła do mnie:
- Gratulacje. Wygrałaś bitwę, ale nie wojnę.- Po tych słowach wyszła i tyle ją widzieliśmy. Thomas wszedł w głąb pokoju i się rozejrzał. Otwarte szafy, opróżnione półki Kristiny. Chłopak usiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach. Podeszłam i w geście pocieszenia położyłam mu rękę na ramieniu. Chwycił ją i pociągnął, żebym usiadła obok.

- Nie chciałem tek tego zakończyć. Chciałem z nią normalnie porozmawiać. Nie chcę mieć w niej wroga.

- Ona na pewno potrzebuje czasu. To nie jest dla niej łatwe, zresztą widzę, że dla ciebie też nie.

- Właśnie umarło coś, co budowaliśmy kilka lat. Ostatnio kolorowo nie było, ale mimo wszystko... kochałem ją.- Ciężko było mi tego słuchać. Zwłaszcza, że przyczyniłam się do tego wszystkiego. Wstałam z łóżka.
- Thomas, ja chyba powinnam już iść.

- Nie, proszę.- Usiadłam z powrotem. Wystarczyło jedno słowo. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu. Pierwszy odezwał się Morgi.

- Przepraszam, nie powinienem o niej mówić.

- W porządku, naprawdę.

- Jesteś aniołem!- Posłałam mu pytające spojrzenie.- Bo mnie rozumiesz i wiesz jak ze mną rozmawiać. A w dodatku jesteś tak śliczna, że śmiem twierdzić, iż spadłaś z nieba.

- Ja nie wiedziałam, że z ciebie taki romantyk.

- Jeszcze wiele o mnie nie wiesz.

- Właśnie, nie wiem, a chciałabym.

- Mógłbym ci coś pokazać.

- Co takiego?- Zapytałam zaciekawiona.

- Moje sanktuarium. Parę kilometrów za miastem. Możemy tam jechać nawet zaraz.

- Mówisz poważnie?

- A czy w tym momencie wyglądam jakbym żartował?- Zmierzyłam go wzrokiem.

- No nie.

- Więc masz odpowiedź.- Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- To podnoś swój szanowny tyłeczek i wychodzimy.- Powiedziałam wstając i ruszyłam w stronę drzwi, ale blondyn złapał mnie za rękę. Przyciągnął do siebie, usadowił na swoich kolanach i objął.

- Thomasie Morgensternie, zdaje się, że mieliśmy wychodzić.

- Mamy cały dzień. - Nasze twarze dzieliły centymetry. Spojrzałam w jego niebieskie oczy i całkowicie poddałam się chwili. Objęłam go za szyję, a on pocałował mnie w sposób, którego powinni zabronić- tak sugestywny, że nie pozostawiał mi wyboru. Usiłowałam nie zatracać się w tych pieszczotach... ale bardzo szybko musiałam dać za wygraną. Serce zaczęło mi bić szybciej. Zrobiło mi się gorąco, a jego ciało wydało mi się zimne jak lód. Moje dłonie błądziły po jego plecach, a i on nie szczędził mi czułości. Zadrżałam, bynajmniej nie z zimna.

- Chodźmy już.- Powiedziałam odrywając się od niego. Wstałam pociągając go za sobą. Mruknął niezadowolony, ale dał poprowadzić się do wyjścia. Zamknął drzwi i ruszyliśmy do samochodu.

Morgi mówił, że to parę kilometrów za miastem, a tymczasem jechaliśmy już prawie godzinę.

- Daleko jeszcze?

- Jeszcze chwilę. - Uspokoił mnie. Pięć minut później zatrzymał samochód na leśnej drodze.- Dalej musimy iść pieszo.

- Żartujesz sobie ze mnie?

- To tylko piętnaście minut. Chodź.- Wyciągnął do mnie rękę i kiwnął zachęcająco głową. Chwyciłam jego dłoń i poszliśmy przed siebie. Z minuty na minutę coraz bardziej zagłębialiśmy się w las. Teraz szliśmy pod górę. Po mniej więcej kwadransie Thomas oznajmił, że jesteśmy na miejscu. Podniosłam wzrok i moim oczom ukazał się...
_________________________
Kolejny tradycyjnie w sobotę ; )
Przypominam o zakładce "Informowani" ; )
Czytam= Komentuję 

Ps. Miałam parę pytań dotyczących Gregora. Cierpliwości dziewczęta, Schlierenzauer pojawi się dokładnie w 21 rozdziale ; )